 |
www.mojefantasy.fora.pl
Forum Fantasy
|
| Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat |
| Autor |
Wiadomość |
Etain
Starożytna
Dołączył: 28 Lut 2008
Posty: 969
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 5 razy
Ostrzeżeń: 0/5
|
 Wysłany: Sob 16:06, 03 Maj 2008 Temat postu: Kilka dziwnych miejsc na świecie |
|
|
 "color: red">ULURU (AYERS ROCK) </span>
W geograficznym środku Australii, na południowy zachód od Alice Springs, znajduje się jeden z najwspanialszych klejnotów natury na naszej planecie: Uluru, największy kamienny monolit, jaki odnaleziono dotąd na kuli ziemskiej, wyrastający nagle ponad całkowicie płaski teren do wysokości 348 m.
Niezwykła wyjątkowość tego monolitu, poza samą wielkością (długość 3,6 km, zagłębiony na 10 km w głąb ziemi), wynika z braku czegokolwiek na niej: nie jest porośnięty żadnymi roślinami. To gigantyczna powierzchnia czystej, nagiej skały, która przechwytując i odbijając światło tutejszego wyjątkowo agresywnego słońca, nieprzeciętnie efektywnie tworzy jakby nowe źródło samoistnego światła, energii, co jest zauważalne z wielu kilometrów: o świcie skała, której kształt przypomina śpiące prehistoryczne zwierzę, świeci złotożółtym blaskiem, o zachodzie przechodząc stopniowo do ciężkiej, głębokiej czerwieni rubinu. Jednak najbardziej niezwykłym, fioletowym kolorem, promieniuje Uluru dopiero po ulewnym deszczu, który jednak, niestety, niezwykle rzadko pojawia się w tej okolicy.
Dla Aborygenów, rdzennych mieszkańców tego kontynentu, ten gigantyczny monolit jest najświętszym z miejsc. Według legendy tu właśnie rozpoczął się akt stworzenia świata, tu również ma swoje źródło i wiele innych rdzennych, australijskich mitów.
Na Uluru znajduje się wiele świętych zakątków, niektóre przeznaczone sa tylko dla mężczyzn, inne dla kobiet: są tu ciche jaskinie, groty płodności, zbiorniki wodne i występy skalne. Tu, na tej górze, krzyżuje się także kilka iwara, czyli szlaków wędrówek zmarłych dawno temu przodków. Co prawda zakazu wspinaczki na górę nie ma, ale przedstawiciele rdzennych mieszkańców przestrzegają turystów, aby tego nie robić: duchom przodków należy się bowiem spokój i możliwość bezkolizyjnego ruchu po iwara. Istnieje ponadto tabu mówiące, że nie wolno niepokoić góry z innych powodów niż ceremonie religijne.
Nie istnieje jednakże, ani nigdy nie istniała żadna klątwa, która godziłaby w ludzi naruszających integralność Świętej Góry. A jednak co roku zdarza się tu wiele wypadków: często ktoś ze wspinających się na Uluru turystów poślizgnie się i spadnie łamiąc sobie kości. Podobno zdarza się to przeciętnie raz w miesiącu. Były też zawały serca i zasłabnięcia, o czym przypominają tabliczki wzdłuż ścieżki. Zdarza się, że wspinacze umierają kilka dni po wejściu na szczyt i nie są uwzględniani w statystykach wypadków. Podobno też, co z ledwie maskowaną satysfakcją opowiadają pracownicy Centrum Kulturalnego Anangu, co jakiś czas nadchodzą informacje, że np. pewien brytyjski turysta, który wbrew dobrym radom wspiął się na Uluru, wpadł pod londyński autobus, natomiast francuski turysta spadł z wieży Eiffela. Sugestia, że stało się tak dlatego, iż zderzyli się przedtem na ścieżce z duchem przodka jest przekazywana dość subtelnie, ale gospodarzom jest autentycznie przykro, że ktoś został poszkodowany na ich terenie i za sprawą ich zmarłych.
Innym tajemniczym zjawiskiem związanym ze Świętą Górą Aborygenów jest masowe zwracanie do Uluru-Kata-Tjuta-Nationalparku, przez turystów z całego świata, skradzionych zeń kamieni i piasku. Co roku do Ayers Rock poczta dostarcza tysiące takich paczek. Do przesyłek nadawcy dołączają pełne skruchy i przeprosin listy twierdząc, że coś ich do tego gestu skłoniło. I nie chodzi tu tylko o to, iż od czasu kradzieży prześladuje ich niewytłumaczalny pech i przydarza im się cała masa różnych nieszczęść - przecież można było by pozbyć się kamienia wrzucając go po prostu do pierwszego lepszego śmietnika - dlaczegóż więc ludzie zadają sobie tle trudu i kosztów, aby odesłać go z powrotem?
Skoro legenda mówiąca o tym, że kamienie zabrane z Uluru przynoszą nieszczęście, obiegła już cały świat, to logiczny wydaje się wniosek, że zabierają je tylko ci ludzie, którzy w nią nie wierzą. Jeśli zaś ci właśnie ludzie masowo odsyłają je z powrotem do Australii, pisząc przy okazji pełne skruchy listy, to każdemu z nich rzeczywiście w międzyczasie musiało przydarzyć się coś, co znacząco spowodowało zmianę ich światopoglądu.
Niezwykłości temu zjawisku dodaje jeszcze fakt, iż władze parku narodowego Uluru działają również w sposób irracjonalny, a nawet wbrew rygorystycznym australijskim przepisom: nie zwracając uwagi na bardzo ostre nakazy kwarantanny - czym prędzej zwracają kamienie Świętej Górze w trakcie specjalnego ceremoniału, podczas którego dziękują każdemu z nich za to, że do nich wrócił.
Autorzy artykułu "Kamienie z Ayers Rock" (zamieszczonego w "Nieznanym Świecie" 3/2004), próbując rozwikłać powyższą zagadkę, dotarli do kilku spośród skruszonych winowajców. Najbardziej uderzającym okazał się fakt, iż żaden z rozmówców nie chciał dokładnie opowiadać o tym, co skłoniło go do zwrotu skradzionych kamieni. Udało się jednak ustalić, iż każdemu z nich ukazywało się coś, co wg ich słów "otwierało mu oczy". Ostatecznie jedna z osób odważyła się przyznać, iż wielokrotnie ukazywała jej się postać Aborygena; postać ta, gdy w końcu przemówiła do naszego niefortunnego turysty spowodowała, że człowiek ten odesłał kamień z powrotem do Australii.
Więcej faktów nikt ujawnić nie chciał - oznajmiono dziennikarzom, iż tak będzie lepiej.
 "http://www.rajunasrefuge.com/Uluru.jpg" border="0" />
"color: red">PEDRA DA GAVEA</span>
"http://br.geocities.com/nasaclubebrasil/gavea2.jpg" border="0" />
Ta wysoko położona nad miastem Rio de Janeiro ogromna góra, swym wyglądem przypomina egipskiego Sfinksa. Jest ona innym tajemniczym miejscem, w którym zdarzają się niewyjaśnione zaginięcia, zagadkowe zgony, a także anomalie czasowe.
Zagadkowe znaki
Jedną z jej niewyjaśnionych zagadek, która wzbudza duże kontrowersje, są "napisy" znajdujące się na jej zboczach. Inskrypcje te znajdują się mniej więcej 30-40 metrów poniżej szczytu góry. Mają one od 2,5 do 3 metrów wysokości i ciągną się na powierzchni o długości 50 metrów. Jeżeli faktycznie są to inskrypcje, to kimkolwiek byli ich autorzy, musieli dysponować niezwykłymi umiejętnościami, aby zamieścić tak wielkie znaki w miejscu tak niedostępnym. Mimo upływu wieków, nawet dziś nie można w bezpieczny sposób dotrzeć w ich pobliże.
Sceptycy twierdzą, że to formy wytworzone przez naturę. Tajemniczymi inskrypcjami zajmuje się m.in. historyk, Luciene Costa Gonzaga. "Istnieje wiele dowodów na to, że to miejsce niezwykłe i są ludzie, którzy nie chcą mówić prawdy o tej górze. Nie wiem, co chcą w ten sposób ukryć i nie rozumiem tego. Istnieje hipoteza, iż Fenicjanie dotarli do Ameryki Południowej i to oni są autorami inskrypcji. Sceptycy twierdzą, że to zwykła erozja. Dochodzi jednak także trzecia teoria, która mówi, iż te napisy są śladami innej cywilizacji, zagadkowej i nieznanej nam. Być może nawet cywilizacji, która nie pochodziła z Ziemi. Studiując historię dawnej kultury cywilizacji prekolumbijskiej Ameryki Południowej i badając pozostałości śladów, które pozostawiły w różnych częściach świata, doszłam do wniosku, że te napisy nie są naturalnym wytworem przyrody." - mówi Gonzaga.
UFO nad szczytem
Następną tajemnicą góry są dziwne światła widywane nad szczytem.
Takie relacje zaczęły pojawiać się w połowie lat 40-tych i napływają do dziś. Świadkowie twierdzą, iż światło jest olbrzymie i unosi się tuż nad szczytem Pedra da Gavea. Zazwyczaj jest to jasny punkt, który tkwi nieruchomo na niebie. Czym jest to zjawisko? Do dziś nie wyjaśniono, choć obserwacje tajemniczego światła trwają nadal.
Anomalie czasowe
Ludzie, którzy przebywali w jej okolicach, niejednokrotnie wspominali, że na przykład z ich zegarkami było coś nie tak. Nie wskazywały poprawnie godziny. Wiele razy nie można było także wywołać zdjęć zrobionych w tym miejscu, a nawet były problemy ze sfilmowaniem tej tajemniczej góry. Tego typu relacji było bardzo wiele. Dziwnych "anomalii" doświadczył również dziennikarz Luiz Moacyr de Andrade, który od wielu lat bada i pisze o górze Pedra da Gavea. Tak wspomina to zdarzenie: "Kiedyś wybraliśmy się tam z grupą przyjaciół i zostaliśmy na noc. Niektórzy postanowili spędzić noc w jaskini, gdyż tam było cieplej, inni pod gołym niebem. Umówiliśmy się na konkretną godzinę rano. Następnego dnia o wyznaczonej godzinie nikt nie pojawił się na miejscu spotkania. Wraz z przyjaciółmi długo czekaliśmy na pozostałych. Gdy przez dłuższy czas nikt nie przychodził, poszliśmy sprawdzić, czy nie stało się nic złego z pozostałymi towarzyszami. Gdy dostaliśmy się do jaskini, okazało się, że przyjaciele jeszcze śpią. Gdy się obudzili, byli bardzo zaskoczeni, że jest już tak późno. Okazało się, że ich zegarki stanęły w środku nocy. Wszystkie o tej samej godzinie."
Zgony i zaginięcia
Luiz Moacyr de Andrade opowiada: "Doświadczony alpinista w pewnym momencie stracił przytomność i wisiał bezwładnie. Kiedy udało się go ściągnąć, okazało się, że już nie żył. Co dziwne, nigdy nie podano przyczyny zgonu. Drugi z dziwnych przypadków zdarzył się podczas podchodzenia na skałę. Znowu nie podano przyczyny śmierci. Człowiek po prostu osunął się na ziemię i zmarł. Był to młody mężczyzna."
Kolejne niewyjaśnione zdarzenie dotyczy zaginionego samolotu, który wyleciał z Rio i miał lecieć do Santos. Jego kurs był wytyczony dokładnie nad Pedra da Gavea. "Była piękna, bezwietrzna pogoda. Samolot kursował na tej trasie prawie codziennie. Człowiek siedzący za jego sterami był doświadczonym pilotem. Do zdarzenia doszło chwilę po starcie, kiedy utrzymywano jeszcze łączność radiową. W pewnym momencie urwał się kontakt radiowy, a samolot zniknął nagle z radaru, bez żadnego ostrzeżenia, dokładnie nad szczytem góry." - relacjonuje de Andrade.
Wielokrotne wywoływania samolotu nie dały żadnych rezultatów. Samolot dosłownie rozpłynął się w powietrzu. Co dziwniejsze, świadkowie, którzy widzieli samolot jeszcze w powietrzu, nie potrafili powiedzieć, jak zniknął. Nie było widać ani słychać żadnej eksplozji. Nie odnaleziono też ani samolotu ani pilotów. Przyczyna tragedii do dziś nie została wyjaśniona. Po tym zdarzeniu, piloci zaczęli unikać przelotów nad tym miejscem.
Czy kiedykolwiek uda się rozwiązać zagadki tej góry? Mimo, iż badania trwają już wiele lat, jak dotąd ani o krok nie udało się naukowcom przybliżyć do wyjaśnienia jej tajemnic.
Jak widać, góra pilnie strzeże swoich sekretów, których większość ludzi stara się dziś nie dostrzegać.
"color: red">PRZEŁĘCZ CZIKE TAMAN w AŁTAJU</span>
[img]<a href="http://img413.imageshack.us/my.php?image=sbmp2.jpg" target="_blank" class="postlink">"http://img413.imageshack.us/img413/9449/sbmp2.th.jpg" border="0" /></a>[/img]
Przełęcz Czike Taman jest jednym z bardziej malowniczych miejsc na Trakcie Czujskim, czyli rosyjskiej szosie federalnej M 52. Rozciąga się z niej wspaniały widok na piękne ałtajskie góry i szmaragdowe doliny. Turyści obowiązkowo zatrzymują się tu i podziwiają cudowny krajobraz. Jednak pozornie sielankowa i stosunkowo niewysoka (1460 m n. p. m.) przełęcz w rzeczywistości pozostaje najbardziej niebezpiecznym odcinkiem całej, liczącej blisko tysiąc kilometrów drogi.
Prawie każdy, kto przystaje na przełęczy, mówi o dziwnym uczuciu, jakie wywołuje w nim to miejsce. Mało kto zostaje tutaj dłużej niż pół godziny, bowiem po upływie tego czasu człowiek odczuwa nieuzasadniony, potęgujący się niepokój, a nawet lęk. Na przełęczy, choć stanowi doskonały punkt widokowy, nie ma najskromniejszej choćby kafejki czy też stoiska z regionalnymi pamiątkami. Po prostu nie sposób tu wytrzymać.
W wierzeniach Ałtajczyków przełęcze zajmują szczególną rolę. Są to siedziby eeze (gospodarza), niewidzialnej istoty, która jest władcą danego miejsca. Nienawidzi on jakiejkolwiek ingerencji w swoją posiadłość - ałtajscy szamani przekonują, że nawet niepotrzebne przeniesienie kamienia z jednego miejsca na inne narusza subtelną równowagę sił natury i może mieć negatywne następstwa. A cóż dopiero, gdy chodzi o ruchliwą szosę!
Ałtajczycy zawsze zatrzymują się na krótką chwilę na przełęczy, aby pokłonić się mocom przyrody. Na Czike Tamanie rośnie kilka kosz agacz - szamańskich drzew, na gałęziach których tubylcy zawiązują wstążki. Ma to na celu przebłaganie eeze i zapewnienie sobie pomyślności. Turyści bezmyślnie naśladują te zwyczaje, nie zawsze prawidłowo wykonując ten, wbrew pozorom, skomplikowany obrzęd.
Tajemnicze zjawiska na przełęczy zachodzą zwłaszcza podczas mgły.
- Miałam wrażenie, że ktoś rozgrzanymi palcami dotyka raz po raz mojej twarzy - wspomina jedno z takich zdarzeń turystka z Nowosybirska.
Na Czike Tamanie widziano we mgle zarysy widmowych, opalizujących postaci. W mlecznych oparach zaobserwowano także istoty przypominające śnieżnych ludzi. Na przełęcz zwracają też szczególną uwagę rosyjscy ufolodzy, notowano tutaj bowiem liczne przeloty niezidentyfikowanych obiektów.
Czike Taman jest również bardzo niebezpieczna dla kierowców: obok bowiem "normalnych" trudności - jak niezwykle niebezpieczna górska trasa czy bardzo kapryśna pogoda, zdarza się tam nieprawdopodobnie dużo nie dających się wyjaśnić awarii samochodowych, kończących się zwykle tragicznie. Zdaniem uczonych z Akademgorodka pod Nowosybirskiem, przyczyną tych awarii mogą być anomalie magnetyczne, jednak hipoteza ta nie tłumaczy wszystkich dziwnych wypadków, które rozgrywają się w tym miejscu.
Budowniczym drogi również dawała się we znaki niesamowita atmosfera Czike Tamana. Zapadali na niezidentyfikowane choroby, popadali w obłęd, dezerterowali. Ci, którzy pracowali jako wolni najemnicy, rezygnowali z pensji kilkakrotnie wyższych od przeciętnych, byle tylko wyrwać się stąd. Wielu popełniło samobójstwo. Na zachodnim stoku przełęczy pokazuje się turystom kamień, z którego podobno rzuciło się w przepaść aż 50 robotników!
Bramy piekieł
Na tle dziwnych zjawisk i osobliwych właściwości, które ludność tubylcza przypisuje temu miejscu, już chyba tylko jako formalność wypada odnotować, że na przełęczy ustawiony jest słupek kilometrowy pokazujący odległość Czike Tamana od Nowosybirska. Widnieje na nim liczba 666.
14 sierpnia 2003 roku przez przełęcz przejeżdżał Aleksander Aniskiewicz, kierowca firmy transportowej z Nowosybirska. Była pora przedwieczorna, słońce zachodziło na czerwono. Ałtajczycy taki zmierzch nazywają kyzył ynyr (czerwony wieczór) i uważają, że wówczas otwierają się bramy piekieł, a czeredy rozszalałych upiorów wydostają się na świat. Aniskiewicza, kiedy złożył swoją relację, poddano badaniu wykrywaczem kłamstw, ale nie stwierdzono, aby rozmijał się z faktami. A oto skrót jego opowieści:
- Jechałem samotnie vanem do Taszanty przy granicy mongolskiej, zachodni horyzont zdawał się płonąć. Nagle poczułem, że owładnęła mną dziwna siła, miałem wrażenie, że czyjaś skondensowana do granic wytrzymałości uwaga skupiła się na mojej potylicy. Bezwolnie podniosłem wzrok i spojrzałem we wsteczne lusterko. To, co zobaczyłem, ścięło mi krew w żyłach. Za mną siedziała ciemna postać: jej kontur przypominał wprawdzie sylwetkę ludzką, była jednak zbyt czarna, abym mógł rozpoznać rysy twarzy. A przecież było jeszcze całkiem jasno, widziałem wzór obicia fotela za moimi plecami! Poczułem, jak włosy stają mi dęba, a pot strumieniem spływa z karku. Nie wiem, jakim cudem utrzymałem kierownicę w rękach, nie wiem też, ile to wszystko trwało. Ocknąłem się w połowie południowego skłonu przełęczy. Z odtwarzacza dobiegała spokojna melodia, a w aucie nie było nikogo poza mną.
Reszta jest milczeniem
Na skalnych stokach w pobliżu przełęczy Czike Taman znajdują się prastare rysunki. Są one dość pospolite w tej części Syberii: Ałtaj od najdawniejszych czasów był "bramą ludów", przez którą różne narody wędrowały z południa i wschodu na zachód. Wiele z nich pozostawiło ślad swojej obecności w postaci kurhanów - mieszkańcy okolic Czike Tamanu powtarzają przerażające opowieści o widmach pojawiających się na pradawnych mogiłach.
Najstarszymi śladami obecności człowieka w tym zakątku Ziemi są właśnie petroglify, wspomniane rysunki naskalne - ich wiek ocenia się nawet na kilkadziesiąt tysięcy lat. Wiele z nich uległo zniszczeniu podczas budowy Traktu Czujskiego, ale niektóre zachowały się całkiem dobrze. Pośród wyobrażeń jeleni, tygrysów, wilków i paleolitycznych łowców można znaleźć wizerunki czarnych, człekokształtnych istot. Kim są? Kiedy zapytałem o to starą szamankę z wioski Muchor Tarchata, powiodła wokół siebie przerażonym wzrokiem, a potem położyła palec na ustach.
"color: red">KHOLAT SJAHYL w URALU</span>
Kholat Sjahyl jest kolejnym miejscem związanym z niewyjaśnionymi zgonami śmiałków, którzy odważyli się spróbować poznać jej tajemnice. Wzniesienie to uznawane jest za święte, jednak w języku tamtejszych mieszkańców, ludu Mansi, jej nazwa oznacza dokładnie tyle, co Góra Śmierci. (legendy Mansi mówią, iż podczas potopu rejon góry został zalany bardzo gorącą wodą, wskutek czego wielu ludzi poniosło śmierć).
Jednakże również dzisiaj dochodzi tam do niewyjaśnionych śmierci. Opisano przypadek grupy naukowców z Politechniki Uralskiej, która rozbiła obóz na Kholat Sjahyl. Nigdy stamtąd nie wrócili, a kiedy po kilku dniach ich bazę odnaleziono wszyscy byli martwi.
Okoliczności wypadku pozostały do dziś niewyjaśnione. Po ponad 40 latach nadal stanowi zagadkę: z pewnością nie spadli z wysoka, ani też nie zmogła ich rosyjska zima. Skóra zmarłych była zaczerwieniona, a obdukcja wykazała rozległe krwawienia i zniszczenie komórek krwi. Powstało mnóstwo teorii wyjaśniających, m. in. o tym, że przyczyna ich śmierci mógł być silny, gwałtowny impuls promieniowania, jednak żadna z powstałych dotychczas hipotez nie jest w pełni przekonująca.
"color: red">KAMIENIE ELFÓW Z ISLANDII</span>
W Islandii jest wiele świętych miejsc, w których znajdują się ogromne kamienie zamieszkałe przez niewidzialny lud elfów. Czy ostatecznie ktoś w to wierzy czy nie - nie ma większego znaczenia, faktem bowiem jest, iż nikomu dotychczas nie udało się bezkarnie zakłócić spokoju takiego miejsca. Kiedy Islandczycy próbują zbudować drogę lub most w miejscu, gdzie spoczywa taki kamień - nagle pojawiają się niezliczone problemy: maszyny się psują lub przegrzewają, robotnicy chorują i łamią sobie nogi, koszty inwestycji wielokrotnie wzrastają - słowem zawsze wydarza się coś, co uniemożliwia wykonanie takiego przedsięwzięcia. Słyszy się również, iż elfy często pokazują się ludziom w świetle dziennym lub w snach i ostrzegają, by miejsca ich zamieszkania pozostawić w spokoju.
Prawda to czy nie? Szeroko znany jest przypadek, gdy w Reykjawiku budowano nową ulicę. Pośrodku terenu prac leżał kamień elfów, na temat którego istniało wiele starych legend, a z wypowiedzi osób sensytywnych wynikało, że mieszka tam niewidzialny lud.
Firma budowlana, jak to zwykle bywa, zachowała się w sposób arogancki i doniesienia te zignorowała. Natychmiast pojawiły się niewytłumaczalne trudności z maszynami i robotnikami. Przez trzy tygodnie, dzień po dniu planowano wysadzenie kamienia, ale zawsze wydarzyło się coś, co zamiar ten uniemożliwiło. W końcu skontaktowano się z ezoterykami i poproszono, by... weszli w układy z niewidzialnym ludem. Doszło do porozumienia z niewidzialną istotą, w efekcie którego kamień udało się przesunąć o 15 metrów. Mieszkaniec kamienia obiecał, że opuści go na tydzień i dopiero wtedy powoli i ostrożnie przeszkodę przesunięto. Dalej budowa postępowała już bez problemów.
Wydarzenie to miało miejsce w 1971 roku i od tego czasu kamień znajduje się pod ochroną zarządu miasta. W międzyczasie budowano kolejną ulicę, która znowu wypadła w miejscu, gdzie spoczywał kamień. Dziś można tam zobaczyć niedokończoną drogę, która urywa się tuż przed nim, i prawdopodobnie, jeśli nie dojdzie do kolejnej pertraktacji z elfami - wspomniana droga nigdy nie powstanie.
Magnus Skarphedinsson, islandzki historyk, który od lat zbiera i archiwizuje relacje związane z elfami, doszedł ostatecznie do wniosku, że niewidzialny lud w Islandii nie tylko istnieje, ale dysponuje umiejętnościami wpływania na naszą materialną rzeczywistość.
************************************************************************************
Źródło: <a href="http://www.kamienne.org.pl/kamienne/Kregi_w_swiecie/Uluru.htm" target="_blank">http://www.kamienne.org.pl/kamienne/Kregi_w_swiecie/Uluru.htm</a>
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry |
|
 |
|
|
 |
Etain
Starożytna
Dołączył: 28 Lut 2008
Posty: 969
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 5 razy
Ostrzeżeń: 0/5
|
| Wysłany: Śro 8:23, 01 Paź 2008 Temat postu: |
|
|
"font-weight: bold">Centralia- umarłe miasto.
Nie jest to miasto, w któym dzieje sie coś co nazwalibyśmy paranormalnym, niewyjaśnionym. To co zaszło w tym mieście jest jakbnajbardziej przyiemnym zjawiskiem- wypadkiem, którego konsekwencje będą się ciągłeły przez kolejne 1000 lat....Daje tu linka o tym mieście by poinformować was o tym niezywkłym miejscu, które (wydawać mogłoby sie )istnieć tylko w horrorach...Jednak istnieje na prawdę, a zwą je odpowiednikiem upiornego Silent Hill......</span>
Centralia to miasto w hrabstwie Columbia w stanie Pensylwania, w Stanach Zjednoczonych, obecnie prawie całkowicie opuszczone z powodu trwających od prawie 50 lat pożarów w znajdujących się pod miastem kopalniach węgla.
W maju 1962 roku, ogień zajął śmieci w opuszczonej kopalni i rozprzestrzenił się podpalając główną żyłę pokładów węgla, która po części przebiegała pod miastem. Większość mieszkańców opuściła to miasto, zostawiając swoje domostwa. Liczba mieszkańców przed katastrofą wynosiła 2 761 osób, obecnie mieszka tam ich jedynie dziewięć. W roku 1981 ludność miasta wynosiła jeszcze 1000 osób. Jest to obecnie miejscowość w Pensylwanii o najmniejszej liczbie ludności.
Ogień płonie do dziś pod powierzchnią wielu akrów i stale się rozrasta. Na przestrzeni kilku mil znajduje się tyle węgla, że pożar może trwać nawet kolejne 250 (niektóre źródła podają 1000) lat. Na walkę z ogniem przeznaczono do tej pory ok. 7 mln USD. Dwie kopalnie zostały zalane wodą, jednakże ponownie wydobycie było niemożliwe.
W skład Centralii wchodziła wioska Ashland oraz Byrnesville. Ta druga została doszczętnie strawiona przez ogień.
Centralia była inspiracją dla opuszczonego miasta Silent Hill, miejsca akcji gry komputerowej oraz filmu o tym samym tytule.
Źródło Wikipedia
Tu macie stronkę z fotografiami: <a href="http://www.joemonster.org/art/9092/Centralia-nie-chcialbys-tam-mieszkac" target="_blank">http://www.joemonster.org/art/9092/Centralia-nie-chcialbys-tam-mieszkac</a>
A tu filmiki na Youtube:
<a href="http://pl.youtube.com/watch?v=ZjtmaCI9_wM" target="_blank">http://pl.youtube.com/watch?v=ZjtmaCI9_wM</a>
<a href="http://pl.youtube.com/watch?v=fkHfnp2czZQ" target="_blank">http://pl.youtube.com/watch?v=fkHfnp2czZQ</a>
"font-weight: bold">EDIT Relacja z pewnej niezwykłej groty</span>
Dzięki naszemu czytelnikowi, Grzegorzowi, dowiedzieliśmy się o dosyć ciekawym odkryciu sprzed dwóch lat. Podobno bylo o tym głośno ale wiadomość ta nie dotarła do nas nigdy drogą oficjalną.
Odkrycie jest istotnie ciekawe a miało miejsce w Meksyku, na pustyni, w Chihuahua gdzie znaleziono gigantyczne kryształy. Grota znajduje się 300 metrów pod ziemią, była wypełniona gorąca wodą. Po wypompowaniu wody okazało się, że są tam sięgające nawet 14 metrów kryształy. Praca w miejscu gdzie są kryształy jest utrudniona przez warunki, gdzie jest ogromna wilgotność powietrza, oraz temperaturę dochodzącą do 50 stopni.
Międzynarodowe ekspedycje naukowców specjalistów przeprowadzają badania w grocie. Pierwszy rzut oka na znalezisko robi ogromne wrażenie. Kryształy wyglądają, jakby je ktoś tam powrzucał. Naukowcy mają zagadkę do rozwiązania, bo jeszcze nigdzie nie znaleziono tak dużych kryształów, przez co wydaje się, że to niemożliwe, by takie kryształy powstały naturalnie. Jedną z hipotez która dotyczy powstania tego cudu, jest powstanie tych kryształów dzięki wodzie i odpowiednim naturalnym przemianom chemicznym.
Na stronioe Nautilusa z której pochodzi ten art, macie link do filmiku
<a href="http://www.nautilus.org.pl/?i=1418" target="_blank">http://www.nautilus.org.pl/?i=1418</a>
Post został pochwalony 0 razy
|
|
| Powrót do góry |
|
|
|
|
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach
|
|
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Galerie
Rejestracja
Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości
Zaloguj
